Artykuły psychologiczne, online, o związkach, relacjach, uczuciach.

Zachowania te, często nieświadome, pogłębiają samotność dziecka, utwierdzają je w przekonaniu, że są mniej kochane i nie do końca potrzebne.

W książce pt. "Toksyczni rodzice" Susan Forward opisuje przypadek Lesa, na którego rodzice przerzucili dużą część obowiązków i prac do nich należących. Takie odwrócenie ról, przeniesienie odpowiedzialności na małoletnie dziecko, prowadzi do szeregu zmian w jego osobowości, procentując na dorosłe życie. Dziecko zarzucone pracą, zadaniami, z którymi nie jest w stanie sobie poradzić, czuje się nie tylko źle w swojej rodzinie. Zakłóca to jego kontakty z otoczeniem, choćby z powodu braku czasu, rodzi w nim odruch udowadniania swojej wartości, a najczęściej prowadzi do osamotnienia, pozostawania samemu ze swoimi problemami, marginalizacji własnych spraw na rzecz rodziny. Brak realizacji podstawowych funkcji rodziny prowadzi do deprywacji emocjonalnej, odbijającej się echem na całe życie dziecka.

Postawa odrzucenia dziecka ujawnia się zazwyczaj w trzech postaciach: zaniedbywaniu dziecka, surowości w postępowaniu oraz w sztywności, chłodnym go traktowaniu i niezadowoleniu z takiego dziecka, jakim ono jest. Postawa odtrącenia dziecka wynika z braku miłości i charakteryzuje się oziębłością uczuciową, brakiem ciepła rodzinnego. Postawę zaś unikania kontaktu z dzieckiem cechuje ubóstwo uczuć lub obojętność uczuciowa rodziców. Odtrącenie dziecka przez rodziców, unikanie z nim kontaktów prowadzi do tzw. „ucieczki psychicznej” dziecka. Podstawą tego zjawiska jest przeżywanie lęku, jaki budzą w dziecku rodzice swoim postępowaniem.
Bez względu na formę pomocy, jaką przyjmiemy, należy pamiętać o 3 cechach, których posiadanie stanowi warunek skuteczności udzielanej pomocy. Są to empatia, ciepło i autentyczność.